Το έργο παίζεται χωρίς διάλειμμα
«το έργο παίζεται χωρίς διάλειμμα»
οι ποιητικοί μονόλογοι της Αγγελικής Σιγούρου
σε performance
από την θεατρική ομάδα «ΕΝ ΣΠΟΥΔΗι»
Μάιος’08 στο μικρο-χώρο τέχνης «Ειλισσός»
«ενώ η μις Τζούλια αναμετράται με τον κ.Στρίντμπεργκ και τον εαυτό της, η Χιονάτη αυτοεξορίζεται, η Ιωσηφίνα σπάει τη σιωπή της. Πάθος, εξάρτηση, πληγές. Τρεις ηρωίδες που αρνούνται το μύθο τους, αφαιρούν ό,τι δεν είναι αληθινό, ξαναγεννιούνται δίπλα μας, ανάμεσά μας. Τέσσερα πρόσωπα σε οριακά σημεία.
Κι ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί, μεταμορφώνεται σε κίνηση.»
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Ναταλία Κατσού
Χορογραφίες-Κίνηση: Άρτεμις Ιγνατίου
Μουσική: Μάνος Αποστολόπουλος
Φωτισμοί: Γιάννης Βολλέλης
Σκηνικά: Δημήτρης Ζαφειρίου- Μιχάλης Μπαμπούσης
Κοστούμια: Δημήτρης Ζαφειρίου
Xειρσμός κάμερας: Βαγγέλης Καραμαριγός
Τεχνική υποστήριξη: Αλέξανδρος Ελευθερόγλου
Φωτογραφίες: Φρόσω Κανελλίδου
Ηθοποιοί:
Δήμητρα Βλάχου
Mαρία Κόκκαρη
Μάρω Μώρου
Χορεύει η Ευγενία Σιγαλού
οι ποιητικοί μονόλογοι της Αγγελικής Σιγούρου
από τη συλλογή «Αράς» (εκδ. Ηλέκτρα)
«το έργο παίζεται χωρίς διάλειμμα»
ή
«ενώ η μις Τζούλια αναμετράται με τον κ.Στρίντμπεργκ και τον εαυτό της, η Χιονάτη αυτοεξορίζεται, η Ιωσηφίνα σπάει τη σιωπή της. Πάθος, εξάρτηση, πληγές. Τρεις ηρωίδες που αρνούνται το μύθο τους, αφαιρούν ό,τι δεν είναι αληθινό, ξαναγεννιούνται δίπλα μας, ανάμεσά μας. Τέσσερα πρόσωπα σε οριακά σημεία.
Κι ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί, μεταμορφώνεται σε κίνηση.»
Η παράσταση ακολουθεί το συναισθηματικό και ψυχολογικό νήμα της Χιονάτης, της Δεσποινίδος Τζούλια και της Ιωσηφίνας,
τη στιγμή μετά το «τέλος» που γνωρίζουμε, μετά το «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
H ποίηση δεν γράφεται, βρίσκεται μέσα στη ζωή μας, στον τρόπο που υπάρχουμε. Και τα συναισθήματα δεν είναι κενές λέξεις, ορισμοί, αλλά η πραγματικότητα του καθενός μας, όπως μεταφράζεται μέσα από τις εμπειρίες του.
Δεν είναι όλα ροζ και γαλάζια για τη Χιονάτη, δεν αντέχει την εικόνα της τελειότητας που της έχουν επιβάλει. Η Τζούλια αρνείται να πεθαίνει σε κάθε παράσταση, διεκδικεί την αυθυπαρξία της, σα δημιούργημα του Στρίντμπεργκ και σα γυναίκα. Η Ιωσηφίνα έγινε Αυτοκράτειρα, ωστόσο περιφερόταν μόνη, ζήλευε, όταν ο Στρατηγός κατακτούσε την Ευρώπη.
Συνδυάζοντας τους ποιητικούς μονολόγους της Αγγελικής Σιγούρου, με το χορό και την εκφραστικότητα του σώματος,
αυτά τα μυθικά πλάσματα ζωντανεύουν ανάμεσά μας.
πάθος, πόνος, δύναμη, φλερτ με την τρέλα, πάλη με τη μοναξιά και τα φαντάσματα, μεταμόρφωση, ξέσπασμα.
Είναι ωραίο να πιστεύουμε σε μύθους, ή ακόμη και να τους κατασκευάζουμε. Δεν θέλουμε να πούμε μια ακόμη ιστορία. Θέλουμε να φωτίσουμε αυτά τα «κουτάκια» που η Αγγελική είδε να λαμπυρίζουν στο αθέατο σημείο κάθε ψυχής, και τα μεταμόρφωσε σε ποίηση. Εμείς θέλουμε να τα μεταμορφώσουμε σε αλήθεια.
Μήπως, όταν διαλυθεί η χρυσόσκονη, αναγνωρίζουμε αυτά τα πλάσματα;
Μήπως η δική τους ιστορία θα μπορούσε να είναι η δική μας;
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Όνειρα χωρίς διάλειμμα
Τρεις γυναίκες; Τρεις φωνές, μάλλον. Προσωπικότητες που γκρεμίζουν οι ίδιες τα αγάλματά τους και απελευθερώνονται από κάθε μύθο, από την ευθύνη του να είναι σύμβολα αστραφτερά.
Φέτος θελήσαμε να πειραματιστούμε. Τα κείμενα, ποιήματα υψηλής αισθητικής, της Αγγελικής Σιγούρου με γοήτευσαν από το πρώτο λεπτό. Με προκάλεσαν. Τα έβλεπα ζωντανά τη στιγμή που δεν ήταν ακόμη παρά λέξεις. Για μένα ήταν πρόσωπα. Και ίσως τελικά ένα, ενιαίο, τρυφερό, πληγωμένο, παθιασμένο, ξεθωριασμένο από την πολύ χρυσόσκονη, όμορφο από την αλήθεια του.
Ήθελα να δοκιμάσω τους ποιητικούς μονολόγους αυτούς. Και τελικά, η πρώτη ανατροπή ήταν ότι αυτά μας δοκίμασαν. Η δύναμη του λόγου, αλλά κυρίως του συναισθήματος, μας παρέσυραν σε ένα παράξενο παιχνίδι. Αφέθηκα στη μαγεία αυτής της διπλής μεταμόρφωσης: αφενός οι ηρωίδες και αφετέρου η Δήμητρα, η Μαρία, η Μάρω, η Ευγενία κάθε μέρα τολμηρές, περίεργες, διαφορετικές. Αλλαγή ταυτότητας, αναμέτρηση με τον εαυτό μας. Ακολουθήσαμε τη Χιονάτη, τον Στρίντμπεργκ, την Ιωσηφίνα σε όλη την ιδιαίτερη διαδρομή. Γίναμε εμείς τα πειραματόζωά τους. Και συμφιλιωθήκαμε, με αυτές, με τον εαυτό μας, με την αέναη πάλη. Τα φαντάσματα δεν πεθαίνουν- και καλύτερα, τα έχουμε ανάγκη, μας μοιάζουν.
Ναταλία Κατσού