Κοχλίας

 

“κοχλίας”

ποίηση, εκδ. Κέδρος 2012

[αποσπάσματα]

 

 

momentum -2A

 

ανεβαίνω ανέβηκα λύνουν τα σκοινιά γρυλίζουν με κοιτάζουν δένονται καινούριοι κόμποι αιώνιοι στέκομαι ξεκόλλησε η πλώρη από το χώμα βυθίζεται η κοιλιά του πλοίου στο κενό στέκομαι ένα όνομα αρχαίο που είναι το δικό μου ένα όνομα ξανά ξεγδέρνεται στους αγριολαίμηδες κουρελιάζεται ως τα πόδια μου κατηγορούμενος το φοράω ανάποδα με σκίζει στο σώμα στέκομαι έχει σβήσει η Αθήνα μόνο αφροί σηκώνονται αφροί με περιμένουν κάθομαι σα γυμνός στα σανίδια της πλώρης με το κεφάλι στόχαστρο στον αίολο

 

ξέρω ότι γεννήθηκα στην Αθήνα

κι ότι μπροστά υπάρχει μόνο θάλασσα

 

…………………………….

η βασίλισσα

πώς τολμάει αυτός ο ξένος                        “πεφευγώς εξ Αθηνών επί φόνω”

να εμφανίζεται ρακένδυτος

και αμίλητος                                                          “φωραθέντος δε του νεκρού

μπροστά σε μας και στο λαό;                                  κριθείς εν Αρείω Πάγω

και καταδικασθείς προς Μίνωα έφυγε”

 

“τοις Σικανοίς διέτριψε πλείω χρόνον,                      

θαυμαζόμενος

άκουσα γι’ αυτόν τόσα πολλά                      εν τη κατά την τέχνην υπερβολή”

που δε μου φτάνουν  

ξεσηκώθηκα

να τον υποδεχτώ                                            “deorum simulacra primus fecit”

-αυτό πρέπει να κάνει η γυναίκα του βασιλιά

ζεσταίνομαι. έχουν πυρώσει τα διαδήματα

κι είναι μονάχα ξημέρωμα                                      λένε θ’ αργήσει να ξαναδεί

 

γιατί κοιτάζει κατάματα τον ήλιο;

 

…………………………………

 

[…]

μου έστειλε τυλιγμένο σε λινό μια αρμαθιά σταφύλια

τ’ απίθωσε ο δούλος τρέμοντας στο προσκέφαλό μου

 

ποτισμένο το λινό από έλαια και αγγίγματα

χρυσαφί να ξεδιψάσω το σταφύλι

 

ακόμη δεν τολμώ να πλανηθώ στο φως

 

τη νύχτα μόνο με τις παλάμες και τις πατούσες

γυρίζω στους διαδρόμους και τις κάμαρες

φιλώ τα μάρμαρα

 

ύλη σκληρή κι ευγενική

δροσιά που κρύβει αιωνιότητα

χωράει ανθρώπους να ξεβγάλω

από έναν τόμο μάρμαρο

 

έχει χρώματα κι ανέμους αυτός ο τόπος

δεν χρησιμεύουν εδώ τα αγάλματα

κι ας περπατούν

κάτι θεϊκότερο πρέπει να ετοιμάσω

 

……………………………………..

η βασίλισσα

 

πώς βρίσκει ο δαίμονας σχισμές

χιλιάδες στο κορμί μου

 

διασχίζει το λευκό

ιστό των ενδυμάτων

και της σάρκας

σταλάζει την πορφύρα

σαν δάκρυα θεϊκά

 

μένει κομμένο το είναι

 

σ’ αυτό που απόσταξε ο καιρός

και σ’ αυτό που ποθεί να’ ρθει

 

τί νόημα να αντιστέκομαι

δόλον αιπύν αμήχανον ανθρώποισιν

[Πίνδαρος, Ολυμπ. Ι,30.

Ησίοδος, Ερ., 83. Θεογ.589]

 

απέθαντος ο δαίμονας που δεν πληρώνεται

βρες μου το νόμισμα

στην κόκκινη όχθη να βρεθώ

καβάλα στον ταύρο

 

να ημερώσω τη νύχτα στη ράχη του

τρυπώντας με τα κέρατα τον ουρανό

 

(να ξεχυθεί το όλον/ να με σβήσει ξανά/ύστερα να λάμψω)

…………………………………..

 

σπινθήρες κροταλίζουν στο δωμάτιο

θραύσματα φωνών και λυγμοί

εκτοξεύονται από τα υπόγεια

δαγκώνω δυνατά το μπράτσο μου

να λιώσω το μέταλλο που ταλανίζει

την ακοή μου

 

σιωπώ γιατί κοχλάζουν οι ήχοι μέσα στο κρανίο μου

σιωπώ γιατί δεν ξέρω την ευθύγραμμη γλώσσα σας

 

………………………………………………………………..

έχουν περάσει αιώνες

το τέρας μεγάλωσε

τρέφεται πια με ανθρώπους

αγνούς αμόλυντους από έρωτα

εφτά θηλυκούς εφτά αρσενικούς

μοιάζει να μην γνωρίζει τίποτα

μόνο για την βασίλισσα σκύβει

το ταυρίσιο κεφάλι σαν να δακρύζει λίγο

………………………………………………

η βασίλισσα

[… ]

 

τίποτα είναι τούτο το σώμα

για να νικήσει

σμίγοντας όλες τι αισθήσεις

στην ολοπόρφυρη σφαίρα

ολολύζοντας να εκτινάξει μια λάμψη

ηλιακή –γιατί τα αστέρια δεν αρκούν

 

μόνο αιώνια  λειψό  σκούζει

το ρήγμα εντός μου

γυρεύοντας την επανάληψη

μιας οιωνεί ολοκλήρωσης

 

τίνος ο λόγος μέσα μου;

γίνομαι σοφή ή τρελαίνομαι;

 

αισχύνομαι την αδυναμία μου

να πιστεύω

θεά κατάρα πόσο αλλιώς ήμουν κάποτε                    κάτι καινούριο τρομερό

αργοσαλεύει εντός μου

μισό ζώο μισό δαίμονας

……………………………………………….

σκάβουμε και βαθαίνουμε τον πόνο μας

με το άροτρο της τέχνης

ένα κοινό αποτρόπαιο μυστικό μας έχει περασμένους στον χαλκό

στις ιστορικές αλυσίδες σαν μυρμήγκια

 

δεν έχω τρόπο να εξηγήσω το σχέδιο μου στους ανθρώπους

γι’ αυτό πρέπει να σέρνομαι πρώτος

σα να’ χα κέρατα να διαρρηγνύω την πέτρα

να σκέφτομαι ταυρίσια να δείχνω τις πιθανότητες διαφυγής

και την ματαίωσή τους

 

τόση σκόνη στα μάτια τόσο σκοτάδι

με γυρίζει πίσω

στην πρώτη απώλεια

κι ύστερα στις υπόλοιπες

ρωγμές ενός λαβύρινθου προκοσμικού

 

είναι το κλάμα του θηρίου

που με γραπώνει από τ’ αυτί

περονιάζει το είναι μου βαθιά

καθώς οσμίζομαι γονατιστός  τον δρόμο

μέταλλο καρφωμένο στο τέρμα του κοχλία                η κραυγή

ως εκεί που αρχίζει η συνείδηση

[…]