Η παράσταση ακολουθεί το συναισθηματικό και ψυχολογικό νήμα της Χιονάτης, της Δεσποινίδος Τζούλια και της Ιωσηφίνας, τη στιγμή μετά το «τέλος» που γνωρίζουμε, μετά το «αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». H ποίηση δεν γράφεται, βρίσκεται μέσα στη ζωή μας, στον τρόπο που υπάρχουμε. Και τα συναισθήματα δεν είναι κενές λέξεις, ορισμοί, αλλά η πραγματικότητα του καθενός μας, όπως μεταφράζεται μέσα από τις εμπειρίες του. Δεν είναι όλα ροζ και γαλάζια για τη Χιονάτη, δεν αντέχει την εικόνα της τελειότητας που της έχουν επιβάλει. Η Τζούλια αρνείται να πεθαίνει σε κάθε παράσταση, διεκδικεί την αυθυπαρξία της, σα δημιούργημα του Στρίντμπεργκ και σα γυναίκα. Η Ιωσηφίνα έγινε Αυτοκράτειρα, ωστόσο περιφερόταν μόνη, ζήλευε, όταν ο Στρατηγός κατακτούσε την Ευρώπη. Συνδυάζοντας τους ποιητικούς μονολόγους της Αγγελικής Σιγούρου, με το χορό και την εκφραστικότητα του σώματος, αυτά τα μυθικά πλάσματα ζωντανεύουν ανάμεσά μας. πάθος, πόνος, δύναμη, φλερτ με την τρέλα, πάλη με τη μοναξιά και τα φαντάσματα, μεταμόρφωση, ξέσπασμα. Είναι ωραίο να πιστεύουμε σε μύθους, ή ακόμη και να τους κατασκευάζουμε. Δεν θέλουμε να πούμε μια ακόμη ιστορία. Θέλουμε να φωτίσουμε αυτά τα «κουτάκια» που η Αγγελική είδε να λαμπυρίζουν στο αθέατο σημείο κάθε ψυχής, και τα μεταμόρφωσε σε ποίηση. Εμείς θέλουμε να τα μεταμορφώσουμε σε αλήθεια.
Μήπως, όταν διαλυθεί η χρυσόσκονη, αναγνωρίζουμε αυτά τα πλάσματα;
Μήπως η δική τους ιστορία θα μπορούσε να είναι η δική μας;
