nataliekatsou.com | Η Ποίηση Βρίσκεται Μέσα Στον Κόσμο Που Υφαίνει | 30/12/2014

κουβαριασμένες εικόνες και φωνές στο απέραντο λευκό του μυαλού. και ένας μαγνήτης που με ρουφάει στο πιο αδίστακτο κέντρο των πραγμάτων.

κάποιες φορές κάθομαι ακίνητη και περιμένω να περάσει. σιωπώ. κρύβομαι. αν όντως αξίζει τον κόπο, θα ξανάρθει.

άλλες φορές αρπάζομαι. τραβολογάω τη σκιά που με μαστιγώνει να φανερωθεί. να μου ξεγυμνωθεί κι εγώ μετά να την προδώσω, να τη ρίξω στο χαρτί και να τη δείξω σε όλους.

σε στιγμές υπέρμετρης διαύγειας ακολουθώ. όταν νιώθω πολύ δυνατή, περιμένω να καταλαγιάσει ο θόρυβος μέσα μου, να γίνει φωνή συγκεκριμένη, αφουγκράζομαι. με χέρι σταθερό και απαλό, τη μεταφέρω στη σελίδα. εύρημα σε ανασκαφή. ξεσκονίζω τη φωνή. αρχαίο γυαλί.

είναι οι ατελείωτες σιωπές, το τρίξιμο των δοντιών, το στρίψιμο στο στομάχι, η ταχυπαλμία, η αϋπνία, η βαδυμανία. ή μια παράξενη ηρεμία, μια αίσθηση εξαφάνισης, το πέρασμα σε ένα άβαταρ κι άλλα curiosum που εκφράζονται ως συμπτώματα. όλα σημάδια στο σώμα και στο χώρο.

είναι συμβάν η γραφή. η απόλυτη πράξη. ή κάποτε είναι η απόπειρα. η σισύφεια μάχη τακτοποίησης του χάους.

η προβολή του χαμού μας σε έναν κόσμο γεμάτο οντότητες. μέσα από τη γλώσσα.

αδρεναλίνη. κάθαρση. γαλήνη. ηδονή. με οποιαδήποτε σειρά ή ταυτόχρονα.

διαολοσκορπίσματα και προσευχές, μεθύσι, έρωτας, φάντασμα.

αποτίναξη από το έδαφος ως τεχνική συμφιλίωσης με το χώμα. αυτά είναι η ποίηση πριν τη γραφή. αναπόδραστη.

κάποιος γεννιέται με έξι δάχτυλα ή τρία μάτια. με σώμα καμηλοπάρδαλης. με φτερά από στρουθοκάμηλο. με βράγχια.

κάποιος γεννιέται για να γράφει.

τις υπόλοιπες ώρες ζει φυσιολογικά. στα άκρα.

είναι κι η αντίσταση πριν. οι ώρες που φτερουγίζει κάτι αιχμάλωτο ανάμεσα στα χέρια μου.

είναι κάτι που έφερα απ’ έξω, ένα αδέσποτο του έξω κόσμου, και το κράτησα εδώ χειροπόδαρα μαζί μου και δεν αντέχει πλέον, έχει μεγαλώσει και πρέπει να φύγει. ή κάτι που ξεπετάχτηκε από μέσα μου, ένας καλικάντζαρος που αδημονεί να σαρώσει τη ζωή.

κι εγώ πεισμώνω και δεν του ανοίγω. γιατί ποιοι είμαστε εμείς να βομβαρδίζουμε με ποιήματα τον κόσμο; ποιος έχει όρεξη να βλέπει τα γεννήματά μας;

μέχρι να κοιταχτούμε με το παράξενο κατάματα και να μας νικήσει. με την πιο αδιαπραγμάτευτη χάρη.

όπως ο πεινασμένος αρπάζει το πιρούνι, έτσι γραπώνουμε το μολύβι και πολεμάμε τη σελίδα. της φυτεύουμε άπειρα μαύρα στίγματα, ξυραφίζουμε τον κορμό να βγει φλούδα νόημα.

ενέχει μια διπολική μαρτυρία αυτή η σφαγή. ακούγεται πιο φαντεζί και αρτιστίκ να μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο όταν γράφω. μετριάζει την ευθύνη και χαρίζει μια αναλγησία. ποιητική άδεια στον ποιητή. όμως η αλήθεια είναι ότι το εγώ βρίσκεται ανελέητα παρών όταν γράφω. αυτά που γράφω, σμιλεύοντας. τα πρόσωπα κι οι ιστορίες τους. εκείνες οι στιγμές εκτός εαυτού είναι ο πιο σκληρός καθρέφτης.

ο εξανθρωπισμός έρχεται με το δίλημμα: να φανερωθώ; να μοιραστώ τα γραπτά μου με τον κόσμο;

το ποίημα αρχίζει να υπάρχει όταν πετάξει. όταν ξεκολλήσει από το παραμιλητό του δωματίου μου και καθίσει πάνω στα χείλη κάποιου άλλου. όταν ένας άνθρωπος προφέρει τα λόγια μου και τα νιώσει δικά του.

δεν γράφω για να πω τα δικά μου. γράφω για να συναντήσω τους άλλους.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά (Γιάννης Γκούμας),
στα γαλλικά (Michel Volkovitch) και στα ισπανικά (Mario Dominguez Parra).

Έχει επίσης γράψει θεατρικά έργα στα ελληνικά και στα αγγλικά.artworks : Tanja Jeremic

http://www.bibliotheque.gr/article/44364

Η Ποίηση Βρίσκεται Μέσα Στον Κόσμο Που Υφαίνει | 30/12/2014 | bibliotheque.gr

Leave a Reply Cancel reply